Darbe araçları ordunun elinden alınıyor; bir daha darbe yapamasın diye siyasetçiler üzerinde baskı kurmalarına yarayan yasalarda yeni düzenlemelere gidiliyor. MGK’da sivil üyelerin ağırlığının artırılması, geriye dönük darbe girişimlerinin soruşturma konusu yapılması, darbeye niyetlenmek bir yana eğilimi olduğundan şüphelenenlerin kovuşturmaya tabi tutulması, Meclis Araştırma Komisyonu kurulması vesaire… Başbakan, bütün bunları bir daha darbe yaşanmasın diye yaptıklarını söylüyor; inanıyorum. Benzer gelişmelere Mısır’da, Tunus’ta, Pakistan’da, Yemen’de, Suriye’de de rastlıyoruz.

Peki, merak etmiyor musunuz, bir gün kapitalizm yönetme krizine girerse kitleleri kontrol altına almak, sistemi tamir etmek için hangi araçları kullanacak diye...

Kapitalizm, krizini aşmak için faşizmi seçenek olmaktan çıkarmadı fakat orduyu faşizmin ilk elde kullanılan aracı olarak kullanmaktan vazgeçti. Faşizmi, bir gece yarısı cemse ile gelen eli silahlı asker sananlar için şaşırtıcı olacak ama din, okullar ve sivil toplum örgütleri ordunun yerini alalı çok oldu.

28 Şubat, bunu kavrayan askerin, yerini başkasına devretmek istemeyen bir çıkışıydı. Postmodern darbe hiç değildi. Çünkü ordu o dönemde henüz post olmamıştı ki darbesi de postmodern olsun. Postmodern darbe, sivildir ve tasarruf hakkı neoliberalizme aittir.

Askeri darbe karşıtlığı yükseldikçe özgürlüklerinizi, işinizi, güvencelerinizi kaybetmeniz yeterli kanıt değil mi?

Yorumlar